Η διεισδυτική ματιά της Μάνσφηλντ επικεντρώνεται στις γυναίκες της εποχής της. Γράφει στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι σουφραζέτες διαδηλώνουν και φυλακίζονται στην Αγγλία. Γράφει για τις γυναίκες που ταλαντεύονται ανάμεσα στην υποταγή στον άνδρα και τις πρώτες δειλές προσπάθειες χειραφέτησής τους. Βλέπει την υποκρισία και τις αυταπάτες τους, τις κρυφές στιγμές της απόγνωσης και του θριάμβου τους. Οι άντρες γύρω της είναι άξεστοι ή βλάκες που μπορούν να προσφέρουν μόνο βία, ανόητη αφοσίωση ή την υποδούλωση του γάμου και των παιδιών.

Αναρρώνοντας από την αποβολή της και τον σύντομο γάμο της, γράφει τα πρώτα διηγήματα της συλλογής "Σε μια γερμανική πανσιόν" -κάποια σαν πρωτοπρόσωπες σατιρικές σπουδές πάνω στους συγκατοίκους της στην πανσιόν, άλλα σαν περιδιαβάσματα πόλης με κλεφτές ματιές στις κρεβατοκάμαρες των σπιτιών και στις ζωές που ασφυκτιούν σε κλειστά, υπερβολικά ζεστά δωμάτια-, πλάθοντας εικόνες που αναδύονται με αναπάντεχη ελαφράδα ενώ εμπερικλείουν την τραγωδία.