Το μακροοικονομικό υπόδειγμα της "νέας συναίνεσης" εξετάζεται στη συνέχεια ως προσδιοριστικό της φυσιογνωμίας της ΕΕ και της νομισματικής πολιτικής που υιοθετήθηκε με το ευρώ. Η θεωρητική αυτή εξέταση γίνεται με την παράλληλη παράθεση της ιστορικής διαδρομής δημιουργίας της ΕΕ. Εκεί επισκοπείται η αντιμετώπιση της κρίσης από την ΕΚΤ στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής, γίνεται σύγκριση με το εναλλακτικό υπόδειγμα της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ επισημαίνοντας τις διαρθρωτικές και πολιτικές διαφορές, όσο και τις προκαλούμενες αποκλίσεις μεταξύ των κρατών-μελών στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η περίπτωση της ελληνικής προσαρμογής στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής εξετάζεται στη συνέχεια, από τη μεταπολίτευση μέχρι και το 3ο μνημόνιο.

Επικεντρώνοντας στο ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος στη δημιουργία και εξέλιξη της ελληνικής κρίσης αναδεικνύονται οι μηχανισμοί μέσω των οποίων οι τράπεζες άσκησαν περιοριστική νομισματική πολιτική διευρύνοντας τη διάρκεια και το βάθος της κρίσης όσο και ενισχύοντας το τραπεζικό ολιγοπώλιο που κυριαρχεί της οικονομίας σε ένα καθεστώς πληθωρισμού επιτοκίων με συστημικά υψηλό και αντιαναπτυξιακό κόστος χρήματος. Στο πλαίσιο αυτό και σε συνδυασμό με λάθος μακροοικονομικούς χειρισμούς εξετάζεται η κατάρρευση των τραπεζών τον Ιούνιο του 2015 και η 3η υποχρεωτική ανακεφαλαιοποίηση.

Ειδικότερες αναφορές γίνονται στις θεωρίες της δραχμικής εναλλακτικής όσο και των προϋποθέσεων για την έξοδο από την κρίση όταν αυτή εδράζεται στην κατάρρευση ρευστότητας.

Τέλος, μέσω της συγκριτικής παραδειγμάτων χρηματοπιστωτικής οργάνωσης διεθνώς, το βιβλίο καταλήγει στην ανάγκη για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο χρηματοπιστωτικό τομέα ως προϋπόθεση για μια ριζική αλλαγή στο τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του ελληνικού σχηματισμού.