ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Η σχέση Λογοτεχνίας και Πραγματικότητας αποτελεί ένα θεμε¬λιώδες πρόβλημα της Λογοτεχνίας. Το αξίωμα ars imitatur naturam προσδιορίζει εν πολλοίς τη σχέση αυτή, το ερώτημα όμως είναι σε ποιό βαθμό και με ποιόν τρόπο πραγματοποιείται η Μί¬μηση αυτή. Ήδη από τα μέσα του 18ου αιώνα στη Γερμανία με τον δρο Φύση υποδηλώνεται όχι τόσο ή natura naturata, όσο η natura naturans και με τη Μίμηση δεν εννοείται τώρα πια ή αναπαραγωγή (τό Αντίγραφο) του φύσει υπάρχοντος, αλλά δια¬μορφώνεται σιγά-σιγά ή αντίληψη ότι στο λογοτεχνικό έργο δεν υπάρχει μόνο μίμηση της Φύσης, αλλά και καταγραφή της δη¬μιουργικής δύναμης του ανθρώπου καθώς και του στοχασμού του πάνω σ’ αυτή τη δύναμη. Μια τέτοια πορεία θα οδηγήσει στους μεγάλους Γερμανούς ρομαντικούς, για τούς όποιους ή Λογοτεχνία φθάνει στο σημείο να αποτελεί αλληγορία ενός Ανέκφραστου.

Ό Ρεαλισμός, διαλεκτική έννοια κατά βάση πού εμφανίστηκε στον τομέα της Λογοτεχνίας γύρω στα 1850, θα αναγκαστεί από τη φύση των πραγμάτων να διερωτηθεί, αν ή Λογοτεχνία είναι απλώς και μόνον αντανάκλαση της συνείδησης ή είναι κυρίως κριτική, έλεγχος και αντίθεση στη διαμόρφωση της συνείδησης πού συντελείται σ’ άλλους τομείς του επιστητού.

Ό Μοντερνισμός μίλησε για Λογοτεχνία πού απεικονίζει τη δυναμική τού απραγματοποίητου και την ανάγκη δημιουργίας νέων μορφών για τη νέα γνώση. Ή Λογοτεχνία γίνεται πλέον αντιληπτή ως «αίσθηση τού Μέλλοντος» και όχι ως αλληγορική απεικόνιση ενός Ανέκφραστου. Τώρα πια δε γίνεται λόγος για μουσικές αρχές πού διέπουν τη Λογοτεχνία, αλλά για «μουμιοποιημένο σύμπαν» στο λογοτεχνικό έργο.