Ποια είναι η στάση μιας περιφερειακής ευρωπαϊκής κοινωνίας, υπό ξένη κυριαρχία, απέναντι στη φτώχεια και την ασθένεια; Πώς οι άνθρωποι και οι διάφορες μορφές εξουσίας προσλαμβάνουν τις έννοιες αυτές, αλλά και τις πραγματικότητες στις οποίες συνοψίζονται; Πώς τις διαχειρίζονται ή πώς τις εργαλειοποιούν;

Στην παρούσα μελέτη, με αφετηρία ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, ένα ίδρυμα προστασίας έκθετων βρεφών και ένα νοσοκομείο για την περίθαλψη ενδεών ασθενών που λειτούργησαν στο αστικό περιβάλλον της βενετικής Κέρκυρας κατά τη διάρκεια του 17ου και του 18ου αιώνα, αναζητούνται οι μηχανισμοί αντιμετώπισης της φτώχειας και της ασθένειας στις ρευστές πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές συνθήκες της εποχής, διερευνάται η αποτελεσματικότητά τους και σχολιάζονται οι εναλλακτικές μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης για την επιβίωση των ασθενέστερων ομάδων του τοπικού πληθυσμού. Παράλληλα, προβάλλεται ο σύνθετος χαρακτήρας των νοσοκομειακών ιδρυμάτων της πρώιμης νεότερης περιόδου, θίγονται ζητήματα σχετικά με την ιατρικοποίηση της φιλανθρωπικής δραστηριότητας, τη φροντίδα για το σώμα και την ψυχή των ασθενών, την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Τέλος, αναδεικνύεται μία επιπλέον διάσταση της λειτουργίας τους ως υπαινικτικών πεδίων αντανάκλασης κοινωνικοπολιτικών εντάσεων και διεκδικήσεων, διάσταση που επιτρέπει την εμβάθυνση στην ιστορία της βενετικής παρουσίας στο νησί, στους όρους και τις ιδιαίτερες συνθήκες που εκείνη σηματοδότησε, στις σχέσεις κυριάρχων και κυριαρχούμενων, στις παράλληλες εξουσίες, στις κοινωνικές ανάγκες, στα κοινωνικά αιτήματα και στις κοινωνικές αντιπαραθέσεις.