«Συμβαίνει καμιά φορά ένας άνθρωπος να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του, να κάνει τις συνηθισμένες του κινήσεις, τις κινήσεις της κάθε μέρας, χαλαρωμένος, μόνος με τον εαυτό του, και, σηκώνοντας ξαφνικά τα μάτια, ν αντιληφθεί ότι οι κουρτίνες δεν είναι τραβηγμένες και ότι ο κόσμος τον παρακολουθεί απ έξω. Υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να προβλέψει ότι η βραδιά εκείνη θα έμπαινε εν συνεχεία στο μικροσκόπιο, πως θα τον ανάγκαζαν να την ξαναζήσει κάτω από το μεγεθυντικό φακό, κυριολεκτικά σχεδόν σαν έντομο;»

Η ύπαρξη του Σπένσερ ’μπυ, ενός γλυκομίλητου καθηγητή σε μια κωμόπολη κοντά στη Νέα Υόρκη, καταρρέει μια ωραία πρωία όταν ανακαλύπτεται στο σπίτι του νεκρή η Μπελλ, η κόρη μιας φίλης της γυναίκας του που τη φιλοξενούσαν. Ο κύριος ύποπτος είναι ο ίδιος. Κανείς δεν τον κατηγόρησε ανοικτά αλλά εκείνη τη φρικτή στιγμή, καθώς κοιτούσε την κοπέλα που ο βίαιος θάνατος την είχε παγώσει σε αφύσικη στάση, ο Σπένσερ ένιωθε να τον κατακλύζει ένα κύμα πόθου και βίας που τον υποχρέωνε να αναρωτηθεί: «Θέλω να σκοτώσω;» Ένας καθηγητής με αβρούς τρόπους, αθώος γιατί δεν διέπραξε το έγκλημα, ένοχος γιατί το επιθύμησε.

Αυτός ο αφελής άνθρωπος, ντροπαλός και με κάποια απωθημένα, θα βιώσει τον εξευτελισμό των αστυνομικών ανακρίσεων, τον εξοστρακισμό από τους συναδέλφους του και την έχθρα της μικρής πόλης. Όταν μαθαίνει ότι όλες οι κατηγορίες εναντίον του αποσύρονται, νομίζει ότι η υπόθεση τελείωσε. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή όμως, η ζωή του θα αρχίσει να κλίνει προς την τραγωδία.

Πώς γίνεται ένα άτομο να έχει τόσο βαθιά τραύματα ώστε να μετατραπεί στον δολοφόνο που τον κατηγόρησαν ότι είναι; Αυτό μας αφηγείται, στο περιορισμένο και μοχθηρό σύμπαν της μικρής πόλης, ο συγγραφέας των βιβλίων Γράμμα στον δικαστή μου και Ο ανθρωπάκος από το Αρχάγγελσκ.