Ένας μεγάλος μάστορας του σεναρίου είπε πως οι ήρωες της κωμωδίας δεν έχουν καμία συναίσθηση ότι παίζουν σε κωμωδία. Αυτοί ζουν το δράμα τους.

Αυτό έχουν πάθει όλοι οι ήρωες αυτού του βιβλίου: Η φιλόλογος που ακούει από τους μαθητές της ότι η Πηνελόπη ήταν ηλίθια για να περιμένει τον Οδυσσέα τόοοσα χρόνια υφαίνοντας αντί να αξιοποιεί παραγωγικά τους νοστιμότατους μνηστήρες που τη γυρόφερναν ο Νώντας ο μηχανόβιος θεός, που πουλούσε φούμαρα στα ξαδερφάκια του ότι στο Γούντστοκ έζησε τον μεγάλο έρωτα με την Τζοαν Μπαεζ ο Λαρισαίος φοιτητής που στριμώχτηκε λόγω αφραγκίας να κάνει διακοπές στον Πλαταμώνα αντί να κάνει τη μεγάλη ζωή σε εξωτικές παραλίες της πολύ 'Απω Ανατολής το ζεύγος που τα ξαναφτιάχνει λόγω πένθους για τον θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη ο Χάρης που μεταφράζοντας στο Γιαπωνέζο στην Επίδαυρο την τραγωδία της Αντιγόνης μπλέκει μαζί και τη δική του ο ταξιτζής που κλέβει την καρδιά αντί για το πορτοφόλι της δημοσιογράφου που μεταμφιέστηκε σε αλλοδαπή τουρίστρια για να τον παγιδέψει. Όλοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Έλληνες - για να μην πω ελληνάρες. Με τα καλά τους, με τη γκρίνια τους, με τα παραπονά τους, με το «δεν υπάρχει» κράτος τους. Όλοι κατά βάθος τραγικοί ήρωες μιας πολύ ελληνικής κωμωδίας!