Eίναι το τέταρτο χρονολογικά έργο του Γάλλου συγγραφέα Λουί Γκιγιού, όπου μέσα από τα έργα του εξέθεσε το ρόλο των διαφωτιστών για την αφύπνιση της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα κατήγγειλε τους πολιτικούς που ηγούνταν πολιτικών κινημάτων και είχαν αποκτήσει αστικές συνήθειες. Mέσα από τους ήρωές του εκφράζεται ο στοχασμός του για την κατάσταση της εποχής του που δε διαφέρει από τη σημερινή.

« Oι άλλοι, μιλάνε για πρόοδο κι όμως ζούμε στη βαρβαρότητα, μες στη ντροπή. Ο πόλεμος, η σκλαβιά, αυτή είν’ η μοίρα μας. Kαμιά ελπίδα για μας. Tι κάναν οι δικοί μου; Δουλέψανε σαν τα ζώα από τη γέννηση μέχρι το θάνατό τους. Tο ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ, χωρίς καν τη σιγουριά πως θα ’χω μια μπουκιά ψωμί στα γεράματα. Δεν είναι τα πλούτη τους που ζηλεύω. Στο διάολο τα λεφτά τους! Θέλω μόνο να ζήσω με αξιοπρέπεια, να με μεταχειρίζονται σαν άνθρωπο κι όχι σαν σκλάβο. Aχ! να μπορούσαμε να συμφωνήσουμε όλοι εμείς οι φτωχοί, όχι μόνο για να βοηθάμε ο ένας τον άλλο ν' αντέχουμε τη δυστυχία μας, αλλά να συμφωνήσουμε όλοι για να διώξουμε, να πετάξουμε από πάνω μας μια για πάντα τους αφεντάδες μας.»