ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ

Το να χάνεις το παιδί σου είναι η μέγιστη ανθρώπινη τραγωδία. Τίποτε δεν μπορεί να υπερβεί την τραγικότητα ενός τέτοιου γεγονότος, επειδή ο θάνατος ενός παιδιού παραβιάζει κάθε αρχή πάνω στην οποία έχουμε βασίσει τη ζωή μας. Αυτό συνέβη και με τον γιο μας...

Είναι δύσκολο να μιλήσω για τον θάνατο του παιδιού μας. Νιώσαμε τη γη να φεύγει κάτω απ' τα πόδια μας και μεις βρεθήκαμε να κατακρημνιζόμαστε στην άβυσσο. Πέφταμε μέχρι που ''κάτι'' σταμάτησε την πτώση μας. Αυτό το "κάτι" ήταν η ανοιχτή αγκαλιά του Χριστού...

Ο πόνος μας αβάστακτος, κι ωστόσο, μέσα στην οδύνη μας τρεμόπαιζε μια απαλή ελπίδα που γλύκανε τις καρδιές μας. Επρόκειτο για ελπίδα που είχε γεννηθεί εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή που στεκόμασταν δίπλα στο ακίνητο και άψυχο σώμα του παιδιού μας και ατενίζαμε, απλώς το πρόσωπό του. Ήταν νεκρός, ναι, αλλά μέσα στον θάνατό του, ο γιος μας κάτι φανέρωνε σε εμάς. Όσο ρεαλιστικό πράγμα κι αν ήταν ο θάνατος εκείνος μας έδειχνε πως ακόμα και τούτη η αμετάθετη πραγματικότητα δεν ήταν οριστική. Υπήρχε κάτι πιο μόνιμο, πιο ανθεκτικό και για τούτο, πιο αληθινό. Η αγάπη...