Κοίταξε τον Περικλή στο ημίφως, πόσο ήρεμος ήτανε! Aγωνιστής ζωής και ήρεμος. Ασυμβίβαστα. Για άλλους ναι... ασυμβίβαστα. Γι' αυτόν όχι και δεν του πήγαινε άλλη έκφραση. Δεν του «δένανε» άλλα χαρακτηριστικά.

«Περικλή, εδώ είμαι... κοντά σου. Μην ανησυχείς, μη στεναχωριέσαι...». Δύσκολα εύρισκε τα λόγια η Ουρανία για το ξεμυστίκευμα και που αρχή τούτο, θα 'πρεπε χρόνια πίσω να είχε. Ας είναι... έστω! Ξεκίνησε και προχώραγε ψαχτά για το παρακάτω. Για τα λόγια τα απλά, τα ανθρώπινα αλλά πάντα άβγαλτα και που σταματημένα στα σπλάχνα μένανε! Ξένα γι' αυτήν έτσι κι αλλιώς και τώρα θέλανε να βγούνε, να ξεχυθούνε με δύναμη... Όπως το κλάμα!