Τότε ήταν που μπήκα.
Δεν ξέρω ποιος μου άνοιξε. Κάποιος απ' όλους πρέπει να βρήκε το κουράγιο, ή απλά ν' απόρησε τόσο που έφτασε ως την εξώπορτα γυρεύοντας πίσω της απαντήσεις.
Πρώτος πέρασε ο καπνός. Μπόλικος, ξαφνικά απελευθερωμένος απ' το καινούριο άνοιγμα που του προσφέρθηκε, από τη φύση του διαχυτικός και επεκτατικός όσο κανένας, απλώθηκε στο χολ. Ανεπίσημα καλεσμένος, με κάποια καθυστέρηση, ακολούθησα. Όλοι φάνηκαν να με περιμένουν άτυπα, - με πόση ανακούφιση αιφνιδιάστηκαν! Τόσο φαίνεται υπολόγιζαν την άφιξή μου ώστε με παθιασμένη αφέλεια βιάστηκαν να μου δώσουν στην αρχή την ίδια μορφή : μαύρη σιλουέτα, λεπτή, με μάτια αεικίνητα και διασταλμένες κόρες, κάποιοι πρόσθεσαν μικρές πινελιές, μαύρα γυαλιά ηλίου ή μπουκαλάκια κολλύριο στο χέρι για παράδειγμα, κι η οικοδέσποινα φρόντισε να με στολίσει με κίτρινα πλαστικά μανταλάκια για τα ρούχα προτού σωριαστεί σε μια πολυθρόνα. Πόσο βιαστική κι αναμενόμενη εικόνα!

Η συμφιλίωση με το παρελθόν, το στοιχειωμένο από όλων των ειδών τις απώλειες.. 'Αλλοτε η μνήμη και άλλοτε η λήθη, εργαλείο σ' αυτή τη διαδρομή. Μέσα από τις διαφορετικές ιστορίες του, ένα ετερόκλητο πλήθος θα οδηγηθεί στην κάθαρση. Μαζί με την απώλεια έχει να αναμετρηθεί με τον φόβο, τον μοναδικό κοινό τόπο, και είναι αυτός που θα αναλάβει να αφηγηθεί τους πλέον προσωπικούς μύθους τους.