ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ ΑΠ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ

Όπως επισημάνθηκε και είναι πρόδηλο η Καμιένσκα αντιστάθηκε σε όλες τις φιλολογικές τάσεις και μόδες πλάθοντας μια ποίηση που έδωσε έκφραση στην ιδέα ενός διαλόγου μεταξύ ανθρώπου και Θεού, με ένα τρόπο κατάλληλο για το δικό μας αιώνα, δηλαδή παραπλανητικά ανάλαφρο, με λιτές λυρικές αποστροφές και με κυρίαρχη την παρουσία της σιωπής σαν υψηλού μέσου αίσθησης και συνείδησης της ανθρώπινης φύσης («Σωπαίνω άρα υπάρχω» είναι η παραλλαγή της καρτεσιανής φόρμουλας που της αποδίδεται), για να φτάσει όποιος βαθιά υποφέρει στην αυτοϋπέρβαση.

Δημιούργησε έτσι μια προσωπική γλώσσα μοντέρνου μυστικισμού με άμεσο ή έμμεσο πόλο αναφοράς τη Γραφή (την ονόμαζε Το βιβλίο της σιωπής) και κεντρικό σύμβολο θυματοποίησης τον Ιώβ που, υποφέροντας πιο πολλά απ' όσα αξίζει, εκφράζει με τρόπο αξύμωρο την μεγαλοψυχία του Θεού και την πίστη του στον άνθρωπο που δεινά δοκιμάζεται υποφέροντας (περίφημο είναι το παλαιότερο απόφθεγμα του Μάιστερ Έκχαρτ ότι «ο Θεός μας χρειάζεται χίλιες φορές πιο πολύ απ' ότι εμείς εκείνον»). Σωστά έχουν εντοπιστεί οι απαρχές και η καταγωγή της ποιητικής λειτουργίας της Καμιένσκα στον Πασκάλ και τη θέση του για την ανθρώπινη κατάσταση ως βιούμενης υπαρκτικά σ' ένα θολό σκοτάδι μακρόκοσμου και μικρόκοσμου (η τελευταία συλλογή της Καμιένσκα έχει τον τίτλο Δύο Σκοτάδια).