Τι είναι η εμπειρία του χρόνου; Πότε τελειώνει η νεότητα και πού αρχίζουν τα γηρατειά;
Αυτή που θέτει -και θέτει σε μας- αυτά τα ερωτήματα είναι μια Ιταλίδα άνω των σαράντα ετών, η οποία βλέπει σιγά σιγά τις ματιές των ανδρών να απομακρύνονται από αυτήν. Αναλογίζεται τότε τη νεότητά της, τόσο κοντινή, τόσο παρούσα και παρ' όλα αυτά χαμένη. Δεν τη στοχάζεται με νοσταλγία, αλλά με ένα φόβο και με μια οργή για το γεγονός ότι δεν θα ζει για πάντα.

Σε αυτή τη φιλοσοφική και στοχαστική πραγματεία, η Αντονέλλα Μοσκάτι προσεγγίζει τις διάφορες ηλικίες της ζωής με μια κατεξοχήν ναπολιτάνικη αμεσότητα. Προσπαθεί να εξωθήσει την αιωνιότητα από τον χρόνο που περνάει και αναρωτιέται γι' αυτή την «παράξενη ανακολουθία ανάμεσα σε ό,τι ακόμα πίστευε πως ήταν και σε αυτό που ήδη ήταν».