Ο ποιητής παρίσταται στην καθημερινή πληρωμή των χρεών μας: το χρέος της μνήμης, το χρέος της οργής, το χρέος της μάχης, που -χάθηκε, κερδήθηκε- πρέπει να δοθεί πάλι και πάλι, ως τη συντέλεια των παθών μας. Ο ποιητής καταμετρά τη συνέπεια ή την αναξιοπιστία μας στην εξόφλησή τους. Με όποιο, όμως, αποτέλεσμα η κρίση του δεν τελεσιδικεί: πίσω από κάθε βραδινή αποτίμηση εκκρεμεί η παράφορη υπόσχεση της αυριανής ανατολής. Ο ποιητής παρίσταται ως απειλή και ως παρηγορία, εγγυάται την ανασφάλεια και προσφέρει την ελπίδα.