''Η πόρτα του κόσμου μοιάζει σαν να είναι κιόλας δίπλα μου. Την ακουμπάω. Στηρίζομαι πάνω της. Κοιτάω από έξω τη γη να μου γελάει και χαμογελάω. Έμειναν λίγες ακόμη ώρες και αναπολώ τα χρόνια μου κλεισμένη εδώ μέσα. Πολλά χρόνια! Έχουν γεράσει κι αυτά πια. Θυμάμαι τις μέρες που έκλαιγα μονάχη, ζαρωμένη στη γωνία μου. Τις ώρες που ξάπλωνα στο πάτωμα, ακίνητη χωρίς να βγάλω άχνα... Χιλιάδες σκέψεις να περνάνε από το μυαλό μου με ταχύτητα φωτός, σαν αστραπές... Πόσες φορές προσπάθησα να βρω μια άκρη να στηριχτώ. Κάπου να ακουμπήσω... 'Αλλες φορές τεντωνόμουν για να φτάσω το παράθυρο να δω τον ήλιο από κοντά. Ερχόταν δίπλα μου που και που και τα λέγαμε. Περνούσαμε ώρες ατέλειωτες, να πίνουμε το καφεδάκι μας, να μιλάμε, να λέμε ανέκδοτα και να χασκογελάμε... Ωραία εκείνα τα πρωινά!''