'Αμωμες στέκουν στο νου
οι πρώτες αγκαλιές,
ξύπνιες την κάθε μέρα.

Σκιές μαβιές αγερικές
λικνίζονται στη δύση.
παιδί κοιτά την ξένη εκκλησιά,
τα βότσαλα ζυγίζει
μια όμορφη νεκρή
στο ζάρι το κερδίζει.
σκοτάδι γύρω απλώνεται.
κουφέτα
κλαίγοντας μοιράζει.

Από το ποίημα «’δειο προσωπείο»