Ο Ντέιβιντ Ουώτκιν αναλύει εδώ την εξέλιξη των αρχιτεκτονικών μορφών από την αρχαιότητα έως σήμερα. Διατρέχοντας τρεις χιλιετίες αρχιτεκτονικής δημιουργίας, εξιστορεί την εμφάνιση και την εξέλιξη των διάφορων ρυθμών και τεχνοτροπιών και επισημαίνει τις τομές αλλά και τα στοιχεία συνέχειας.

Η περιγραφή των πιο αξιομνημόνευτων κτιρίων και μνημείων της δυτικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς συνδυάζεται με την ανάλυση των αισθητικών αντιλήψεων και των προτύπων που επικρατούσαν στις αντίστοιχες περιόδους. Ανιχνεύονται επίσης οι ποικίλες επιδράσεις που διασταυρώνονται και συντείνουν στη διαμόρφωση τάσεων και σχολών. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή των κτιρίων και η οικοδόμηση των πόλεων εγγράφονται στο ευρύτερο ιστορικό και πολιτισμικό τους πλαίσιο και ερμηνεύονται σε συνάρτηση με τις γενικότερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, χωρίς ωστόσο να παραγνωρίζεται και ο καίριος ρόλος του ατόμου ως σχεδιαστή και ως πάτρωνα.

Αποκλίνοντας από άλλες ιστοριογραφικές προσεγγίσεις που αντιμετωπίζουν το παρελθόν της δυτικής αρχιτεκτονικής σαν νεκροταφείο διαφόρων στιλ, ο Ουώτκιν επισημαίνει ότι η αναβίωση των παραδοσιακών μορφών υπήρξε το έναυσμα για πολλές από τις μεγάλες φάσεις της αρχιτεκτονικής, και προβάλλει ιδιαίτερα τις διαδοχικές αναβιώσεις του κλασικισμού, υπογραμμίζοντας έτσι τη διηνεκή εγκυρότητα και ζωτικότητα της κλασικής αρχιτεκτονικής γλώσσας.