Συγκλονισμένος ο Βίκτορ Ουγκό από μια καθημερινή πραγματικότητα της εποχής του, όπου αγριεμένα πλήθη χάζευαν διεστραμμένα τις εκτελέσεις στη λαιμητόμο, γράφει δυο ιστορίες-καταγγελίες κατά της θανατικής ποινής. Αυτές άσκησαν βαθιά επιρροή στον Ντοστογέφσκυ, στον Ντίκενς και στον Καμύ και μας προετοιμάζουν για ο,τι θα ακολουθήσει στους ’θλιους. Με χαρισματική γραφή και βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής, ο Ουγκό ξεδιπλώνει μπροστά μας τις τελευταίες ημέρες των κατάδικων, την αγάπη τους για τη ζωή, τον αναστοχασμό τους για ό,τι τους οδήγησε εκεί, για όλα αυτά που αφήνουν πίσω τους, για τις σχέσεις τους με τους συγκρατούμενους τους, τους δεσμοφύλακες και τους δικαστές, μέχρι να σταθούν, άλλοτε με τρόμο κι άλλοτε με θάρρος, μπρός στο τρομακτικό μηχάνημα. Κι αυτές είναι ιστορίες οι οποίες συνεχίζουν να γράφονται με αίμα μέχρι σήμερα. Αν όχι στη Γαλλία, που κατάργησε επίσημα την γκιλοτίνα μόλις το 1981, σίγουρα αλλού, σε πολλές χώρες.