Μετά την πρώιμη αυτοβιογραφία του Αλκη, γραμμένη σ' ένα δανεικό διαμέρισμα, λίγο πριν τα πράγματα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο, αποτελεί το κλειδί στο ονειρικά αυτοκαταστρεφόμενο σύμπαν της Αντιθάλασσας.

Η αφήγησή του πλαισιώνεται από τον αντίλογο της φίλης του Ρόης, που από το οχυρό της στη βόρεια Ευρώπη δηλώνει αποφασισμένη να συνεχίσει τον οργανωμένο αγώνα κατά της αναξιοπρέπειας της καθημερινής ζωής που συνδέει τον εικοστό με τον εικοστό πρώτο αιώνα.

Με αφετηρία μια καθοριστική -για τη φαντασία του Αλκη - ημερομηνία, δυόμισι δεκαετίες πίσω, οι ναρκισσιστικές τάσεις των ηρώων απελευθερώνονται, επιτρέποντας στα παιδιά να συμπεριφέρονται ως γονείς και στους γονείς ως παιδιά.

Καθώς τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια και οι δύο γενιές προσπαθούν μάταια ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους, η πλοκή μεταφέρεται απ' το Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του '60, στις αιώρες της Πελοποννήσου τα καλοκαίρια της δεκαετίας του '70, στην Αθήνα με θέα τη μισητή Ακρόπολη το 1980, μέχρι που στα τέλη του αιώνα τα ίχνη μπερδεύονται ανεπανόρθωτα, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός κόσμου γεωγραφικών ανατροπών όπου το βέλος του χρόνου δείχνει πάντα στην ίδια ιστορική κατεύθυνση, δηλαδή προς τα έξω.

Όταν όμως η Ρόη αποφασίζει να ξεφορτωθεί τα βασανιστικά κείμενα, εγκαταλείποντας τα μ' ένα επεξηγηματικό γράμμα σ' ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, η ιστορία αρχίζει, όπως συνήθως, από το τέλος στην αρχή.
Η Αντιθάλασσα αποτελεί μια περιφραστική απάντηση στους ίδιους τους ήρωές της που ισχυρίζονται ότι τα βιβλία που διαβάζουν δεν τους τρομάζουν πια.