Το βιβλίο εξετάζει την ιδιαιτερότητα του ποινικού ελέγχου απέναντι στις γυναίκες, που προσλαμβάνει διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε εποχή. Κατά τον 16ο και 17ο π.χ. αιώνα, κυριαρχείται από την κεφαλική και τις σωματικές ποινές και βρίσκουμε να κυρώνονται ξεχωριστές «γυναικείες» συμπεριφορές καθώς ποινικοποιούνται πράξεις αλλά και εκφράσεις φρονημάτων που φαίνεται να μη συμπλέουν με τις κρατούσες κοινωνικές ιεραρχήσεις.

Τον 18ο αιώνα δρομολογούνται ουσιαστικές αλλαγές, στο πλαίσιο των οποίων μειώνεται η χρήση των σωματικών ποινών και κερδίζει έδαφος η φυλακή και για τα δύο φύλα. Και σ΄ αυτή την περίοδο κύριο σημείο διαφοροποίησης στην αντιμετώπιση των φύλων αποτελεί η γενετήσια συμπεριφορά.

Οι γυναίκες, ως διαρκής μειοψηφία του ποινικού πληθυσμού, διαπράττουν συνήθως ήσσονος σημασίας αδικήματα με κυρίαρχο αυτό των μικροκλοπών. Η συμμετοχή τους σε εγκλήματα βίας, που εμφανίζεται ασφαλώς μειωμένη, παρουσιάζεται με ιδιαίτερη αρνητική έμφαση στους εγκληματολογικούς χαρακτηρισμούς.

Όταν τιμωρούνται είτε σωματικά, μέχρι τον 18ο αιώνα είτε ιδρυματικά, στη συνέχεια, υφίστανται τρόπους έκτισης ποινών και κυρώσεις που αρμόζουν στο φύλο τους. Έτσι, όταν τον 19ο αιώνα δοκιμάζονται νέες μέθοδοι στην έκτιση της ιδρυματικής διαβίωσης, η πειθαρχική προσπάθεια της ειδικής αγωγής των γυναικών στις αρετές του φύλου τους κορυφώνεται παραγκωνίζοντας και το ίδιο το πλαίσιο της ποινικής αξιολόγησης της πράξης τους.