«Τι μένει από έναν χρονογράφο σαν πεθάνει;
Ίσως μόνο ένα χρονογράφημα, που γράφει ένας άλλος που κι αυτός θα ξεχαστεί. Ίσως κάτι περισσότερο: η ένταση ζωής που χάρισε στους αναγνώστες του.»
Ο πλούτος και η ευφορία που δώρισε έστω και για στιγμές σ’ αυτούς που τον διάβαζαν.
Αυτή η αίσθηση πρόσθετου βίου: μία αύρα γύρω από το όνομα, μία άλως πίσω από τις λέξεις.
Εφήμερα κείμενα, για εφήμερους ανθρώπους. Η αιωνιότητα είναι άλλων το χωράφι».