Τα κείμενα που γράφει ένας συγγραφέας σαν τον Λουίς Σεπούλβεδα, είτε για ν' ασκήσει κριτική κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είτε για να στιγματίσει την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσε το ναυάγιο ενός πετρελαιοφόρου στ' ανοιχτά της Γαλικίας, είτε για να αφηγηθεί αναμνήσεις του, είναι απολύτως συνυφασμένα με τον χαρακτηριστικό παθιασμένο τρόπο του να βλέπει τον κόσμο.

Εδώ, ο Σεπούλβεδα δεν πιστοποιεί μόνο την ακάματη πολιτική, κοινωνική και ανθρωπιστική του στράτευση, αλλά και αποδεικνύει γι' άλλη μια φορά, μέσα από μεστά σύντομα κείμενα, το συγγραφικό του ταλέντο, αυτό που, όπως γράφει, του άνοιξε απ' τα εφηβικά του χρόνια «τον πιο αχανή ορίζοντα: αυτόν της λογοτεχνικής δημιουργίας».