«Πρώτα πρώτα πρέπει να σωπαίνουμε - να καταργούμε το κοινό και να έχουμε το κουράγιο της αυτοκριτικής. Να εξισορροπούμε μια προσεκτική καλλιέργεια του σώματος με την πλήρη συνείδηση της ζωής. Να εγκαταλείπουμε κάθε αξίωση και ν’ αφοσιωνόμαστε σ’ ένα διπλό έργο απελευθέρωσης- ως προς τα χρήματα και ως προς τις ματαιοδοξίες και τις μικροψυχίες μας. Να ζούμε ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι υπερβολικά τα δύο χρόνια από μια ολόκληρη ζωή για να σκεφτούμε πάνω σ ένα μόνο πράγμα. Πρέπει να εξουδετερώσουμε οριστικά όλες τις προηγούμενες καταστάσεις και να βάλουμε όλη μας τη δύναμη, πρωτίστως για να μην ξεμάθουμε τίποτα, κατόπιν για να μάθουμευπομονετικά».

Ο Αλμπέρ Καμύ αντιμέτωπος τόσο με τον κόσμο όσο και με τον εαυτό του. Με περιέργεια για όλους και για όλα, διηγείται ένα συμβάν, «πιάνει» μια αίσθηση, αποτυπώνει -για να επιστρέψει αργότερα σε αυτές- ιδέες και μνείες. Οι σημειώσεις αφορούν τα παιδικά του χρόνια, αρχικά, τα αναγνώσματά του εκείνης της εποχής. Τις σκέψεις, κατόπιν, που θα πλέξουν τα θέματα από όπου θ’ αναδυθούν ο Ευτυχισμένος θάνατος, ύστερα ο Ξένος, αποσπάσματα του Μύθου του Σισύφου και της Πανούκλας, που προαναγγέλλουν τον Επαναστατημένο άνθρωπο. Τα Σημειωματάρια μας μισανοίγουν την πόρτα της εσωτερικής ζωής του Καμύ, σε μια ατμόσφαιρα οικειότητας που φωτίζει το έργο του, ενώ αποτελούν, παράλληλα, μια θαυμαστή μαρτυρία για τη σχέση του με τον κόσμο.

Ο Αλμπέρ Καμύ, ένας από τους σημαντικότερουςδιανοούμενους και συγγραφείς του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στην Αλγερία το 1913 και πέθανε στη Γαλλία (σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα) το 1960. To 1957 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας για τα βιβλία του και, αναμφίβολα, για τον αγώνα που δεν έπαψε ποτέ να διεξάγει ενάντια σε ό,τι συντρίβει τον άνθρωπο.