Η Σελήνη γεννήθηκε μια νύχτα με πανσέληνο και σημαδεύτηκε με το όνομά της.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα, γιατί χτίστηκαν με μίσος, αδικία και δίψα για δικαίωση. Μια δικαίωση που πάλεψε και διεκδίκησε ως την ώρα που άρχισε να βλέπει με άλλα μάτια τη ζωή και τους ανθρώπους.

Ο έρωτας, η κατανόηση και η συγχώρεση περίμεναν καιρό μέχρι να την οδηγήσουν στην αξία ενός καλά κρυμμένου μυστικού μια άλλη νύχτα με φεγγάρι πολλά χρόνια αργότερα.

Μια αόρατη κλωστή αγάπης έδεσε τελικά τον ουρανό με τη γη και τον έρωτα στην καρδιά της Σελήνης.

Κοίταξε ψηλά και πρώτη φορά στη ζωή της ευχαρίστησε τον Θεό, τον όποιο Θεό, τον απέραντο κυρίαρχο, το παν, το άπαν, γιατί δεν μπορεί να γίνονταν χωρίς θεϊκό σχέδιο όλα αυτά.
Και αυτή, ένα τίποτα, ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν, γευόταν το απόλυτο, με αιτία μια κακή, αναίσχυντη πράξη.
Το προηγούμενο βράδυ είχε πανσέληνο...
Τη μισούσε την πανσέληνο η Δήμητρα και δεν την ήθελε ούτε θα την κοίταζε ποτέ.
Τη χειρότερη νύχτα της ζωής της, με την ανασφάλεια, τους αφόρητους πόνους και το φεγγάρι να την καρφώνει απ' τον ακάλυπτο.
Τι εφιάλτης, Θεέ μου... Και εκείνο το ταλαιπωρημένο παιδί, που είχε στην ουσία καταραστεί με το όνομα της Σελήνης, τι του είχε συμβεί;