Είπαμε να το κρατήσουμε μυστικό. Κανείς δεν χρειαζόταν να ξέρει.

192 ημέρες, 7 ώρες και 15 λεπτά: Τόσος καιρός έχει περάσει από το τελευταίο της ποτό. Τώρα η Αστριντ προσπαθεί να αλλάξει τελείως τη ζωή της. Έχοντας επιστρέψει, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, στο πατρικό της με τη μητέρα της, σε μια ήσυχη παραθαλάσσια πόλη μακριά από πειρασμούς και τις οδυνηρές αναμνήσεις της παλιάς της ζωής, επικεντρώνεται στην ανάρρωσή της.
Πηγαίνει σε συναντήσεις Ανώνυμων Αλκοολικών, παραδέχεται τα λάθη της και προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη σχέση της με όσους αδίκησε στο παρελθόν. Γεμίζοντας τις μέρες της, ίσως καταφέρει να ξεγελάσει τα «φαντάσματα» που την κυνηγούν. Ίσως καταφέρει να κάνει μια νέα αρχή.

Κάποιος όμως με βασανίζει.
Κάποιος γνωρίζει πού είμαι και τι έχω κάνει.

Κάποιος γνωρίζει πολύ καλά από τι προσπαθεί να ξεφύγει η Αστριντ. Και δεν πρόκειται να σταματήσει μέχρι να της μάθει πως κάποια λάθη δεν διορθώνονται. Για κάποια λάθη πρέπει να πληρώσεις...

Το ερώτημα είναι: Σε ποιον μίλησες;

Το ότι φαντάζεσαι τον εαυτό σου να κάνει κάτι και να το απολαμβάνει δεν σημαίνει και ότι θέλεις να το κάνεις. Έτσι, λοιπόν, αν νοερά αρπάζω μερικά από τα κοτσιδάκια της και χτυπάω με μανία το κεφάλι της σε έναν τοίχο μέχρι να της λιώσω το κρανίο δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα το κάνω κιόλας. Η σκέψη και μόνο δεν με κάνει κακό άνθρωπο. Θέλω να πω, όλοι έχουμε τέτοιες φαντασιώσεις μερικές φορές, έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι;