Δεν είμαι καμιά μηχανή παραγωγής θετικότητας.
Έχω ένταση, έχω δυσαρέσκεια, έχω δυσθυμία, κάνω αρνητικές σκέψεις, θα τους έλεγε.
Τώρα κοιτάει από το μπαλκόνι την πινακίδα που αναβοσβήνει στο ψαράδικο απέναντι, στη λεωφόρο. «Σας ψήνουμε και σας τηγανίζουμε μόνο με 4 ευρώ το κιλό, ο ψαράς της οικογένειας» και χαμογελάει. Να αφιππεύσει από το καλάμι της, να μπορούσε να αρκείται σε ό,τι έχει, θα της έλεγε ο πατέρας της, καλή του ώρα. Πέφτει πάλι με το κεφάλι στη μαύρη τρύπα της κακοδαιμονίας, ανάμεσα σε ανεξέλεγκτες φωτιές και σε έκτακτα δελτία κάθε τόσο για επιδείνωση, μπουρίνια και πάλι νέα πρόγνωση. Γκρινιάζει και δυσανασχετεί, και πού να πάει κανείς με τον καύσωνα, στα θερινά είχε δει τις περισσότερες ταινίες κι εξ άλλου οι καρέκλες ήταν άβολες, και τα κουνούπια έκαναν πάρτι, και οι φίλοι δεν επιθυμούσαν καμία έξοδο, προτιμούσαν κλεισμένοι σαν τα ποντίκια να βλέπουν σειρές και να παραγγέλνουν πίτσες, παρ’ όλη την άνωθεν σύσταση να είναι φειδωλοί στις παραγγελίες με τις εργασιακές σχέσεις για κλάματα και τους εργαζόμενους όμηρους να αλωνίζουν με τα μηχανάκια στην καυτή πόλη.