Η μικρή ανθολογία «Σα μουσική τη νύχτα ...» - Γαλλικά ποιήματα αποχαιρετισμού φέρει για ευνόητους ... εμπορικούς λόγους όσο μπορεί καθησυχαστικότερο τίτλο υπεκφυγής αντί για εκείνον που φορούσε όταν σταδιακά δημοσιευόταν από το 1993 έως το 2003: τότε ονομαζόταν Μικρή γαλλική ανθολογία θανάτου. Ο τίτλος της ανθολογίας δανείζεται το πρώτο ημιστίχιο από τον τελευταίο στίχο του καβαφικού ποιήματος «Φωνές».

Η επιλογή των ποιημάτων είχε ως μόνο κριτήριο την υποκειμενική αποτύπωση ενός συγκεκριμένου κλίματος, γι' αυτό άλλωστε και η παρούσα συγκέντρωσή τους μόνο αυτή τη φιλοδοξία διατηρεί - και καμιά άλλη, ιδίως φιλολογικής ή ιστορικής τάξεως.

Οι ποιητές που παρελαύνουν, πλην ενός, έχουν ζήσει από τον 15ο έως και τον 19ο αιώνα. Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήσει σύντομα βιογραφικά τους. Στο «Παράρτημα» γλίστρησαν μόλις τέσσερα ποιήματα-τραγούδια του θρυλικού chansonnier Georges Brassens (1921-1981), με τον οποίο έχω ασχοληθεί άλλοτε συστηματικά.

Οφείλω ευχαριστίες στους ποιητές Κ.Γ.Παπαγεωργίου και Μιχάλη Πιερή, τους φίλους που φιλοξένησαν τις μεταφράσεις αυτές με περισσή έγνοια και στοργή στα περιοδικά τους Γράμματα και Τέχνες και Ύλαντρον, αντίστοιχα.
Από το εγχείρημα και ποιός δεν απουσιάζει! Ιδίως οι μείζονες. Πλεονάζουν ηθελημένα «οι ποιητές άδοξοι που ναι».

Γ.Β.