«Δεν έχει σημασία αν η Μαρίκα Νίνου ήταν Αρμένισσα από την Τραπεζούντα κι όχι Σμυρνιά, ούτε αν ο άντρας της ήταν ακροβάτης κι όχι μάγος-ταχυδακτυλουργός, ούτε καν αν είχε γιο πορτοφολά κι όχι κόρη καμπαρετζού. Η Μαρίκα του Ρεμπέτικου είναι και δεν είναι η Μαρίκα Νίνου, όπως η Ρόζα είναι και δεν είναι η Ρόζα Εσκενάζι, ο Μπάμπης είναι και δεν είναι ο Βασίλης Τσιτσάνης, όπως ο Οιδίπους είναι και δεν είναι ο Αχενατόν, η Αστάρτη είναι και δεν είναι η Εκάτη.

Μάζεψα λοιπόν τις μνήμες μου από τις διηγήσεις που άκουσα, τις ιστορίες που διάβασα, τους νταλγκάδες που ακροάστηκα, μάζεψα και τα προϊόντα της έρευνας των συλλεκτών, του Σπύρου, του Γιώργη, του Ηλία, του Παναγιώτη, του Νέαρχου, μάζεψα κομμάτια κι όνειρα, τα κόλλησα με τις πλευρές που ταίριαζαν κι έγραψα το παραμύθι του ρεμπέτικου. Βέβαιος πως ο Μύθος είναι πιο μεγάλος από την Αλήθεια, και για αυτό πιο Αληθινός».