Κατά βάθος, για κάθε υπέρβαση των κάθε λογής αδιεξόδων που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος, χρειάζεται εξανθρωπισμός, κάθαρση και αγιασμός και αυτός είναι αδύνατος έξω από την ενεργοποίηση της σχέσεως του με τον Θεό. Μια τέτοια σχέση απαλύνει και ημερώνει την αγριότητα της «πεπτωκυΐας φύσεως», ειρηνεύει την ταραγμένη ανθρωπότητα, καταλαγιάζει τις εξάρσεις των εθνικισμών, αναβαθμίζει τη λειτουργία των θεσμών, αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις, αποκαθιστά τη γαλήνη μεταξύ των ομολογιών και των θρησκευμάτων και μεταβάλλει τον άνθρωπο από εξάρτημα του πολιτισμού και της δημιουργίας σε προνοητή της δημιουργίας, σε ρυθμιστή της λειτουργίας των κοινωνιών και συνδημιουργό του Δημιουργού.
