Με το πρώτο κιόλας έργο του, ο Ευριπίδης δίνει το στίγμα που θα τον ακολουθήσει μέχρι τις «Βάκχες», το τελευταίο του, αξιοποιώντας με το μεγάλο ταλέντο του, την φιλοσοφική οντολογική κατάφαση στο μυστήριο της αθανασίας. Ο νους, η ψυχή και το σώμα, δοσμένα μέσα στην περιφέρεια της κυκλικής ροής, επανατοποθετούνται με διαφορετική σειρά, που όμως χαρακτηρίζεται από την αμφίδρομη φιλοσοφική τάση της ενοποίησης. Τα πάντα είναι ένα και το ένα είναι τα πάντα. Κύκλοι που δεν κλείνουν, δίνες που πλανώνται σε ένα συμπαντικό κενό, δίχως αναφορά του χώρου και του χρόνου, ένα ωκεανός ενέργειας και παλμού που εμφανίζει πυκνότητα σε σημεία, κόμβους που συνιστούν το πέπλο της Αθηνάς, που κανείς θνητός δεν μπορεί να αφαιρέσει.

Το ταξίδι αυτό στη μυστηριακή κοσμογονία δρομολογείται από τον ποιητή, ως ένα ακόμα ταξίδι με την Αργώ, την δική του Αργώ, που είναι η εσωτερική αρμονία της ποίησής του και η χρησιμοποίηση του κώδικα του ετυμολογικού αλλά συνάμα και προκλητικού, διανοητικού παιγνίου. Εναλλάσσει τις μάσκες, θεϊκές αλλά και δαιμονικές, ανθρώπινες και νοητές, με ευκολία. Ξενίζει τους θεατές, βάζοντας το μοναδικό στην ελληνική δραματουργία, χορικό της Ανάγκης, παρουσιάζει τον Ηρακλή ως Διόνυσο και συμβαδίζει με την ανθρώπινη αναρώτηση περί θανάτου, παρουσιάζοντας έναν ’δμητο δειλό, έναν Φέρη (πατέρα του Αδμήτου) κυνικό και μια Αλκηστη, να ακροβατεί ανάμεσα στον θρήνο και στην αδήλωτη υποχρεωτικότητα μιας θυσίας που είναι αμφίβολο, αν προέρχεται από τα ερωτικά σκιρτήματα προς τον σύζυγο. Αυτά πλανώνται, δίχως να δηλωθούν ρητά και να στηρίξουν αυτή της την επιλογή.