Η Μαρουσώ είχε ένα κοινό γνώρισμα με την Κωνσταντινούπολη. Απ' όταν γεννήθηκε, το ένα της πόδι ήταν στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση, όπως και η καρδιά της που, αφού χάρηκε, πόνεσε, και το κυριότερο, αγάπησε, για ενενήντα ολόκληρα χρόνια, όλα εκείνα που ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή της, λες και σε μια ανάσα, ήρθε πια η ώρα να κάνει τον απολογισμό της. Από παιδί ακόμη στις αλάνες του Πέρα, ονειρευόταν να ζήσει σαν χειραφετημένη γυναίκα μιας άλλης εποχής. Μεγαλόνωντας, ο έρωτας την κάνει ευάλωτη και τρωτή μπλέκοντας και το δικό της σώμα στην ατέρμονη πάλη με την ψυχή. Όταν ο συναισθηματικός της κόσμος θρυμματίζεται για δεύτερη φορά, αποφασίζει να αφήσει πίσω της τα ανθρώπινα πάθη και να γυρέψει τη σωτηρία της ψυχής, καταπατώντας το άβατο του ’γιου Όρους, μεταμφιεσμένη σαν άντρας. Όμως και πάλι δεν βρίσκει τη λύτρωση που αναζητά, αφού ο έρωτας συνεχίζει να την καταδιώκει ακόμη και εκεί, στο απόλυτο ησυχαστήριο των ψυχών. Χρόνια μετά, ο εγγονός της Μάριος, καρπός του πρώτου, παράνομου έρωτα τής, ανακαλύπτει πως η εποχή της πλήρους ελευθερίας, που κάποτε ονειρευόταν εκείνη, δεν του ταιριάζει, και θέλει να γυρίσει στη σιγουριά των παλιών καλών άξιων. Αφού βιώνει τις δικές του προσωπικές απώλειες, νοιώθει κι αυτός την ανάγκη να καταφύγει στο ’γιο Όρος, για να αναζητήσει το φάρμακο της ψυχής που έψαχνε κάποτε κι εκείνη, αλλά και για να εκπληρώσει μια δική της υπόσχεση. Τι θα συμβεί όμως όταν έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο τον εχθρό; Ο πειρασμός είναι σαν τον καπνό, τον αντιλαμβάνεσαι, αφού έχεις πιάσει φωτιά.