Μες στον ψυχαναλυτικό πυρετό των αρχών τού 20ού αιώνα, ο Ντ. Χ. Λώρενς, το «χαϊδεμένο παιδί» των φροϋδιστών, υψώνει τη φωνή του ενάντια σ αυτό το ρεύμα και μαζί σ όλα τα ρεύματα της εποχής, με δύο δοκίμια μάλλον λογοτεχνικά παρά επιστημονικά. Πεπεισμένος πως «τέχνη ίσον αλήθεια», καταγράφει κι αναλύει -με πάθος, κέφι και θυμό- όσα συνέλαβε κι εξέφρασε ως λογοτέχνης σχετικά με τα πιο θεμελιώδη ζητήματα: το άτομο, την κοινωνία, την ηθική, τον έρωτα, την παιδεία, τη ζωή και τον θάνατο.