ΘΕΜΑΤΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

«Εξωοικονομικές» όψεις της κρίσης: όπως στην κοινωνία, τη δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα, την τέχνη και τον πολιτισμό. Το πολλαπλό χρέος της αριστεράς. Από το «μπούνκερ» του μετρό της Πλατείας Συντάγματος στο «μπούνκερ» της Βουλής, καθώς τρόικα, κυβέρνηση και ΣΙΑ εφορμούν για να «μεταρρυθμίσουν την κόλαση» της Ελληνικής κοινωνίας. Αριστερά και τέχνη. Τέχνη και πολιτική. Ο ρωσικός μοντερνισμός και η καλλιτεχνική πρωτοπορία στη σφαίρα της πιο δημιουργικής συνάντησης στην ιστορία του κόσμου τέχνης και πολιτικής, θεωρίας και πράξης, καλλιτεχνών και κοινωνίας την πρώτη δεκαπενταετία από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Μετά το Μάη του 68: Η πικρή ιστορία της σχέσης της αριστεράς με τη μετανεωτερικότητα. Από τις θεωρίες «τέλους της ιστορίας» μέχρι τις καταλήψεις ως μορφή πάλης σήμερα: Το φορτίο των αξιών την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Πολιτισμός και ανάπτυξη την περίοδο της μεταμοντέρνας «πολιτισμικής συνείδησης» του ύστερου καπιταλισμού.

Ο θάνατος του Μπρεχτ: 50 χρόνια πολύ νωρίς. Μπρεχτ-μοντάζ. Η αντίληψη για το διδακτικό στοιχείο στα έργα του Μπρεχτ στη σύγχρονη Ελλάδα ως «προπαγάνδα». Ο καταποντισμός του εγωιστή Γιόχαν Φάτσερ-μήτρα για τα διδακτικά θεατρικά έργα του Μπρεχτ, οι ιστορίες του νεαρού Μπερτ Μπρεχτ, η τελευταία παράσταση του Μέτρου στο Βερολίνο και της Εξαίρεσης και του κανόνα στην Αθήνα «πιασμένες» στην εκκρεμή κίνηση μεταξύ αλληγορίας και ιστορίας. Θέατρο για την κοινωνική αλλαγή. Η νεαρή Ρόζα Λούξεμπουργκ απαντάει στον Έντουαρντ Μπερνστάιν στο φόντο της σημερινής πάλης ενάντια στην ερήμωση της ελληνικής κοινωνίας και ο Μπρεχτ θέτει ερωτήματα χωρίς απαντήσεις προκειμένου ο εργαζόμενος άνθρωπος να μπορέσει να συλλάβει τον εαυτό του- και η αριστερά, τον δικό της - και πάλι ως δρον κοινωνικό υποκείμενο, δημιουργό κι όχι υποχείριο της ιστορίας.

Αυτά και άλλα θέματα τέχνης, πολιτισμού και πολιτικής περνούν μέσα απ' τις σελίδες του τελευταίου βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη, γραμμένο για ένα αναγνωστικό κοινό όχι «ειδικών», αλλά «καλλιτεχνών της πράξης»: σκεπτόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων. Και όλα συμπλέκονται με ένα κεντρικό ερώτημα: Μπορεί να υπάρξει αριστερά ή και «πολιτισμένη» κοινωνία στο μέλλον χωρίς μια πολιτιστική επανάσταση σήμερα; Στη σύγχρονη σκοτεινή εποχή, πριν απ' όλους τους άλλους εμείς στην Ελλάδα, μπορούμε να βρεθούμε πίσω από τη γραμμή πάλης που πρόταξαν οι εξαθλιωμένες εργάτριες ιματισμού στο Λόρενς της Μασαχουσέτης ένα αιώνα πριν με την απαίτηση «θέλουμε ψωμί, αλλά θέλουμε και τριαντάφυλλα»; Ο κόσμος, βλέπετε, δεν άλλαξε ποτέ παλεύοντας για απλή επιβίωση...