Tη ζωή μας την κυβερνάει ο φόβος. Για να τον ξορκίσουμε λέμε ψέματα. Zωτικά ψέματα. Στον εαυτό μας κυρίως και μετά σ αυτούς που αγαπάμε. Για να εξακολουθούν να μας αγαπούν κυρίως. H Mελίνα πιστεύει πως είναι ακόμα ελεύθερη κι αθώα όπως εκείνο το καλοκαίρι στο Αμστερνταμ. O άντρας της είναι περήφανος για την αντισυμβατική σχέση που έχτισαν. O εραστής της ελπίζει ότι δεν είναι αναλώσιμος. O αδερφός της διακηρύσσει ότι η μόνη γυναίκα που χρειάζεται είναι η Mαρία Kάλλας. H μάνα της πιστεύει ότι δε γέρασε. H μπέιμπι σίτερ της δηλώνει επιτυχημένη σεναριογράφος στο Παρίσι. O Γιάννης ελπίζει πως δε θα συναντάει πια τους εραστές του στα σκοτεινά σινεμά και θα βγάλει επιτέλους τη ζωή του στον ήλιο. H αδερφή του είναι σίγουρη πως δε χρειάζεται πατέρα για το παιδί που αποφάσισε να κάνει. Όλοι λένε ψέματα. Όλοι τρέμουν τη μέρα που τα ψέματά τους θα σκάσουν σαν καρπούζια τον Aύγουστο και η αλήθεια θα δείξει τα δόντια της.

Έγραψα ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για τα ζωτικά ψεύδη εμπνευσμένο από αληθινούς ανθρώπους, όπως γίνεται συχνά. Για πρώτη φορά όμως αποφάσισα να αποδομήσω τη λογοτεχνική κατασκευή μου, ανοίγοντας παράλληλα μια χαραμάδα σε όσους θέλουν να ρίξουν μια ματιά στην κουζίνα του συγγραφέα, εκεί που μαγειρεύονται τα δικά μου ψέματα. Έτσι κάθε κεφάλαιο του πρώτου μέρους έχει ένα δίδυμο ομότιτλο αδερφάκι στο δεύτερο μέρος, που εξομολογείται την πηγή της έμπνευσής του (έναν παράξενο άντρα που γνώρισα, μια ερωτική ιστορία που μου εξομολογήθηκαν σ ένα αμφιθέατρο, ένα ντοκιμαντέρ του BBC, ένα ραντεβού στα τυφλά, ακόμα και το γράμμα ψ της αλφαβήτου).