Κανείς δεν είχε ξανακούσει ένα μικρό κορίτσι να τραγουδάει έτσι. Ο ήχος ερχόταν από κάπου αλλού. Η Μαρία έπιασε το μικρόφωνο και λικνιζόταν με την κάθε νότα· λύγιζε τα γόνατα απαλά και ανασηκωνόταν πάλι εκφράζοντας τη συγκίνηση της κάθε λέξης· τα μάτια της άνοιγαν διάπλατα κι ύστερα πάλι μισόκλειναν: δεν υπήρχε δίχως το τραγούδι, είχαν σμίξει ήταν ένα. Απλωσε τα δάχτυλα και χαμογέλασε και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Τράβηξε προς τα πίσω το καλώδιο του μικροφώνου, τίναξε και το κεφάλι, αγκάλισε τον εαυτό της, ανασηκώθηκε, σταμάτησε απότομα.
Η Μαρία τελείωσε το τραγούδι της με τα μάτια κλειστά. Όταν τα άνοιξε και άφησε το μικρόφωνο, όλη η αίθουσα ήταν στο πόδι.
Το νου σου υπάρχουν κάμερες εκεί και να χαμογελάς ω να μην σταματάς να χαμογελάς και να βαδίζεις κομψά στο πλάι άκου όλο αυτό τον κόσμο μην ξεχνάς να περπατάς χαριτωμένα, ω τι ωραία μέρα που είναι, τι μέρα ευτυχισμένη.
Πήγε στη θέση της και κάθισε. Η μητέρα της κοιτούσε μπροστά και δεν σάλευε. Ακούμπησε το χέρι της στο γόνατο της κόρης της και μίλησε με χαμηλή φωνή για να μην την ακούσει κανείς άλλος. «Σήκωσε τις κάλτσες σου», είπε.