Οι μέχρι τώρα «θεωρίες της τέχνης» επικαλούνται σύστημα γνώσης στα πρότυπα των μαθηματικών και της λογικής, αλλά δεν βασίζονται στέρεα σε αυτά. Όμως, ακριβώς αυτός ο αναλυτικός χώρος της επιστημολογίας είναι ο πλέον αρμόδιος για κάθε είδους «θεωρία»: η θεωρία της τέχνης, λοιπόν, δεν είναι τέχνη, αλλά εξετάζει συστηματικά την τέχνη ως δομημένο σύστημα γνώσης.

Αυτός ο τόμος περιλαμβάνει συγκεκριμένα αυτό: ισχυρά αναλυτικά εργαλεία, τα οποία, για πρώτη φορά, εφαρμόζονται στο χώρο της αισθητικής φιλοσοφίας με σκοπό, όχι την παρουσίαση μιας ολοκληρωμένης θεωρίας τέχνης, αλλά την ανάδειξη του αυστηρού πλαισίου μέσα στο οποίο μια τέτοια θεωρία θα πρέπει να αναπτυχθεί. Ο Δημήτρης Ε. Λέκκας, Μουσικός και Μαθηματικός, κατά πολλούς ο «θεράπων της αναλυτικής μεθόδου», κάνει ακριβώς αυτό. Πλαισιωμένος από συγγραφείς που προσεγγίζουν ποικιλοτρόπως το ζήτημα της διάρθρωσης (καλλι)τεχνικών θεωριών και θεωρήσεων, δείχνει τον δρόμο προς μια τέτοια δομική θεωρία της τέχνης: για να ανιχνευθεί η θεωρία χρειάζεται να δοθούν λειτουργικοί ορισμοί και να τεθούν και να απαντηθούν μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα ώστε το σώμα της θεωρίας να έχει ερείσματα, συνέχεια, συνέπεια, και, κατά το δυνατό, πληρότητα.

Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε φοιτητές ή ακαδημαϊκούς που ασχολούνται με την φιλοσοφία γενικά, την αισθητική φιλοσοφία και την επιστημολογία ειδικότερα, όπως επίσης σε μουσικούς, αλλά και σε οποιουσδήποτε ασχολούνται ή αγαπάν την τέχνη και τους ενδιαφέρει προσέγγιση πιο τεχνική.