Το τρίτο βιβλίο του Δ. Κοσμόπουλου, με τίτλο Πουλιά της Νύχτας, κινείται στα όρια μιας ποιητικής σύνθεσης, στην οποία ο αναγνώστης συναντά κάποια σταθερά στοιχεία της ποιητικής του αναζήτησης: τη συνομιλία με το βιωμένο τόπο και τον χρόνο ως τρόπο και πνευματικό ανάλογο, την ώσμωση της ζωής και του θανάτου μέσω της «αλληλεγγύης νεκρών και ζωντανών», την σχέση ή την πάλη του ανθρώπου με τον Θεό. Το νέο στοιχείο που κυριαρχεί όμως είναι η συνομιλία με τις πηγές του νοήματος, της συλλογικής εμπειρίας, η θεώρηση της Ιστορίας ως σταδίου προς την υπαρκτική ελευθερία.

Συνομιλώντας με την έμμετρη παράδοση, αλλά και καταφεύγοντας σε μια κατ’ επίφασιν πεζολογία, ο ποιητής αναζητά την έμμεση και δραστικότερη λειτουργία του λυρικού στοιχείου, μέσα από την εσωτερική του τιθάσευση.

Ο ελεύθερος στίχος του παράγεται σε οργανικά σύνολα αλληλοπεριχωρούμενων και συνάμα αυτόνομων μονάδων, με εσωτερικά αυστηρή ρυθμική αγωγή. Οι πέτρες, τα δέντρα, το χώμα και το νερό και η παντεπόπτης Μητέρα, ως σύμβολο και πηγή ζωής και αφθαρσίας, αλλοιώνουν το τίποτα σε «παν και όλον».