Δεν είναι εύκολη η καλλιέργεια της κριτικής αντιμετώπισης όλων των μορφών της καθημερινότητας: των οικονομικών λειτουργιών, των διαπροσωπικών συμπεριφορών, της θρησκευτικής εξωτερίκευσης, των μορφών της διασκέδασης, των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων, των θεσμικών κανόνων, των φορέων της πληροφόρησης και των εργαλείων της διάδοσης της εκπαιδευτικής και πολιτιστικής κουλτούρας.

Όλες οι δραστηριότητές μας, αυτή η συμμετοχή μας στην «καθημερινότητα», αποτελούν τη σύνθεση της «ιστορίας» τόσο του καθενός μας όσο και κυρίως του κοινωνικού σώματος. Επομένως, υπόκεινται στην ανάλυση και στην μέτρηση της ποιότητάς τους.

Επειδή το παρόν δεν είναι αυθύπαρκτο, γι αυτό και η κριτική μας αρχίζει από τη μητέρα του, το χθες. Έτσι, το χθεσινό, αλλά και το μακρυνότερο παρελθόν, είναι ταυτόχρονα και παρόν. Η σύνθεση των δύο αυτών όψεων της καθημερινότητας περνά ακριβώς μέσα από την ανατομία της καθεμιάς και παραμικρής δράσης και έκφρασης, αλλά και του συνόλου της κοινωνικής μας ζωής, σε οποιοδήποτε επίπεδο, συνοικίας, πόλης, κράτους, γιατί όχι στον απεριόριστο χώρο των οπτικών μέσων.

Οι επόμενες σελίδες δεν είναι μόνο προσωπικός αγώνας σκέψης και στοχασμού, αλλά συγχρόνως μέρος και καρπός όλων των εργασιών, που οι πανεπιστημιακοί συνάδελφοι έχουν εισφέρει με την πείρα τους, μέσα από τη βάσανο της διδασκαλίας στη νεολαία μας και γι αυτό τους ευγνωμονούμε.