Σαν να' ταν η πιο σπλαχνική γυναίκα,
στη δούλεψή της κάλεσα το φως,
το σκότος και τον λίγο μου καιρό
για τι άλλο άραγε να’χα καιρό;

«Αποφάσισα», λέει ο Δάντης στη Νέα Ζωή για τη Βεατρίκη, τον διά βίου έρωτά του, «να μη μιλήσω πιά για την ευλογημένη γυναίκα ώσπου να μπορέσω αντάξιά της για κείνην να ιστορήσω» και «να πω για κείνην αυτό που δεν ειπώθηκε για καμία».
Δυό χρόνια αργότερα θα γράψει για μιαν άλλη γυναίκα, άγνωστη, τις Rime Petrose.

Στα ποιήματα των RIME PETROSE ακόμη και η ποίηση νικιέται καθώς το μαρτύριο του ερωτευμένου ξεπερνά τα όρια αυτού που μπορεί να λεχθεί. Τον Δάντη οι Rime Petrose τον σημάδεψαν ανεξίτηλα προπάντων με την τραχύτητα της γλώσσας που απελευθέρωσαν. Τα ποιήματα αυτά δεν είναι απλώς καλλιτεχνική «παρέκβαση», αλλά το αναγκαίο προοίμιο στην Κωμωδία (La [Divina] Commedia), που μάλλον δεν θα γραφόταν ποτέ στους γλυκείς τόνους του dolce stin novo. «Ο ρεαλισμός», παρατηρεί ο Salvatore Quasimodo, «η μεγαλειώδης ποίηση του Δάντη, γεννιέται στις Rime Petrose: τα συναισθήματα εδώ δεν είναι θέμα αναγωγής γεννιούνται απ' το κορμί, που το δέρνουν πραγματικά ο αέρας, η βροχή, το χαλάζι».