Εκκινώντας από μια τυχαία συνάντηση και γνωριμία λόγω γειτνίασης των διαμερισμάτων τους, οι δύο ήρωες εμπλέκονται σε μία σχέση, φιλική αρχικά, που μοιάζει να υποκαθιστά και για τους δύο την έλλειψη συντροφικότητας.

Παρελθόν και παρόν εναλλάσσονται, οδηγώντας μας σε μια «αλήθεια που παραμένει μετέωρη: πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχθούμε τα σκοτεινά κομμάτια του άλλου; Κι ακόμη περισσότερο: πόσο δυνατοί είμαστε να αγαπήσουμε τις δικές μας πληγές και να προχωρήσουμε;» αναφέρει στον Πρόλογο η Αμαλία Κοντογιάννη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το Επίμετρο, όπου μέσα από μια διαδικασία ερωταπαντήσεων διαφαίνεται όλο το βαθύτερο νόημα του κειμένου και η συλλογιστική της συγγραφέως, η οποία διατυπώνει: «Παρακολουθούμε αυτή τη μεταμορφωτική διαδικασία. Πώς κάτι ξεκινάει από ένα θέατρο σκιών, από τον μαγικό ρεαλισμό, και αρχίζει και γίνεται πιο πραγματικό, έρχεται στο εδώ και τώρα. Σκληρός ρεαλισμός; Ψυχολογικός ρεαλισμός; Αποκαλύπτεται, δηλαδή, κάτι που θα λέγαμε ότι ξεφουσκώνει, ότι αποδομείται ... όπως συμβαίνει και στη ζωή, όταν ξεκινάμε με κάτι εξιδανικευμένο. Ο στόχος είναι, περνώντας από αυτή τη σταδιακή αποκλιμάκωση, να φτάσουμε σε μια ισορροπία, σε μια πιο ισότιμη διάδραση με τους ανθρώπους».