Η κατασκευή των κτιρίων στην Λευκάδα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στον Ελλαδικό χώρο αλλά και εκτός αυτού. Και αυτό έγκειται στην διττή κατασκευαστική τους δομή. Στην ουσία, είναι μία σπουδή πάνω στις απεριόριστες δυνατότητες, όσον αφορα την κατασκευή κτιρίων, της προβιομηχανικής εποχής, αλλά και απόρροια της απ? αιώνων ελληνικής δομικής παραδόσεως σε συνδυασμό με τον υδάτινο χαρακτήρα της περιοχής μέσα στον οποίο δημιουργήθηκε. Σε ένα, κυριολεκτικά, πλωτό περιβάλλον. Ιδίως το στατικο της σύστημα, κατά το οποίο τα δύο υλικά, πέτρα και ξύλο, χρησιμοποιούνται στατικά αυτοτελώς είναι κάτι που συμβαίνει μόνον στην Λευκάδα. Αυτό το σύστημα με άπειρες παραλλαγές παραμένει άτρωτο έναντι των ισχυροτέρων σεισμών.
Για πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία γίνεται μνεία μεικτών κατασκευών στην περιγραφή του σεισμού της 2ας Οκτωβρίου του 1613, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι: «… και τα σπίτια της Αγίας Μαύρας όσα σπίτια ήτον από ξυλοδεσιά έπεσαν τα κεραμίδια και εσυντρίφθησαν, και όσα ήτον πέτρινα ερράγησαν από άνω έως κάτω, και έπεσαν και τα κεραμίδια εσυντρίφθησαν» (Σημ.: Ιερέως Νικ. Ζαμπελίου 1613).
Ο τρόπος θεμελιώσεως της λίθινης κατασκευής, που ανατρέχει μέχρι στην προιστορία, και ο τρόπος στερεώσεως της ξύλινης ανωδομής με το ποντελάρισμα και τις πρακτικές δομήσεως της ναυπηγικής τέχνης, δημιουργούν συνθήκες, ώστε τα ταπεινά κτίρια της Λευκάδας να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις μεγαλύτερες δονήσεις και να αντιστέκονται πεισματικά στην επαναλαμβανόμενη φθορά.
Γνωρίζοντας σε βάθος τις παραμέτρους της λευκαδίτικης κατασκευής και μορφολογίας θεωρώ ότι οι απεικονίσεις του Κ. Σκλαβενίτη μετατρέπουν ένα τεχνικό θέμα σε εικαστικό και αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές όλων όσοι μεγαλώσαμε στα σοκάκια της Χώρας και μας έλουσε ο μαΐστρος του Ιονίου.
Χαρά Παπαδάτου, Αρχιτέκτων
