Ανέκδοτα αφηγήματα από τη Βιάννο Κρήτης του Γιώργου Ν. Βολωνάκη. Δημοσιευμένα άρθρα στη "Μακεδονία" του Νίκου Γ. Βολωνάκη.

Έφυγε από το σπίτι το 1978. Ήταν στη Θεσσαλονίκη, στο 7ο πάτωμα, στην οδό Αχειροποιήτου, πίσω από την ομώνυμη εκκλησία. Φθινόπωρο, σκοτεινό. Όταν η μαμά μας Αναστασία, γλυκιά και αυστηρή δασκάλα, ικανή για τα πάντα και υπερβολική στις απαιτήσεις της, τον είδε ξαπλωμένο πρόχειρα στον καναπέ με ένα σπυρί ρόδι, κολλημένο στο πάνω χείλος, φώναξε τον εγγονό -το καμάρι της- τον Αλέξανδρο, να την βοηθήσει να καλέσουν ένα γιατρό. Στην ουσία, όμως, όλα είχαν τελειώσει.
Πέρασαν σχεδόν πενήντα χρόνια. Έφυγαν και ήρθαν γενεές. Κάποια στιγμή αποφασίστηκε το σπίτι ν αλλάξει χρήστη. Βιβλιοθήκες, συρτάρια, ντουλάπια, βουνά φακέλων, ντοσιέ, λευκώματα, όλα στο πάτωμα. Μια άλλη Ελλάδα αναδύθηκε από τις φωτογραφίες. Κι ανάμεσά τους ένα πακέτο από χειρόγραφα. Τα μυστικά κείμενα του μπαμπά.
Ο οποίος έγραφε, όπου βρισκόταν, αρκεί να μην τον ενοχλούσε κανείς. Και δεν μίλαγε σε κανέναν. Έγραφε στο γραφείο, που χρησίμευε για κοπτοράπτης στη βιοτεχνία του Στέλιου, στο τραπέζι της κουζίνας, όταν δεν μαγείρευε ο ίδιος, στο καφενείο όταν σπάνια πήγαινε για να συναντήσει παλιούς του φίλους. Με διακριτικότητα και χωρίς κωδωνοκρουσίες. Ύστερα δίπλωνε τα λευκά χαρτιά -από τα πακέτα που έφερνα σε δημοσιογραφικό χαρτί από τη «Μακεδονία»- και τα έστελνε με ταχυδρομείο σε κρυφές αποστολές στους κολλητούς του στην Κρήτη. Αυτό ήταν το μεράκι του...
Τα απομεινάρια του πατέρα τα ανακαλύψαμε πριν τρία χρόνια. Μαζί μ ένα υποτυπώδες ημερολόγιο. Τι πετάω, τι κρατάω; Σύντομα θα γίνουν και δικά μου απομεινάρια. Ποτέ δεν έχεις πιο έντονη την αίσθηση της παροδικότητας, παρά όταν ανοίγεις παλιά συρτάρια, έγραφε ένας απ τους σοφούς της εποχής μας...