Β ΜΙΣΟ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙ.

Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούσαμε για να παίξουμε, τα φτιάχναμε μόνοι μας. Τις καρκατσίλιες από πηλό, τις σφεντόνες από διχάλες που φτιάχναμε από δέντρα, με λάστιχα και δέρμα από παλιά παπούτσια, το μπίτσι από σανίδια, τα τόπια και τις μπάλες από κουρέλια, τα στεφανωτά και τους αητούς από καλάμια, κόλλα χάρτινη μπλε, σπόγγο και ουρά από κουρέλια, τις σαΐτες ή χελιδόνια και τους μπίκους από χαρτί που κόβαμε από τετράδια, το τσέρκλο από παλιά στεφάνια από βαρέλια και από σκουριασμένο σύρμα. Ακόμα τα πεντόβολα που φτιάχναμε από στρογγυλά χοχλίδια, τα μυλαράκια από άρδικα και το σουράβλι και τσαμπουνάκι από καλάμι, τις κούκλες από παλιά πανιά κ.ά.».

Σε ένα μικρό αλλά πασίγνωστο τουριστικά κυκλαδονήσι, την Αντίπαρο, οι μαθητές, οι μαθήτριες και οι δασκάλες του δημοτικού σχολείου είχαν για πολλά χρόνια ως πηγή έμπνευσης μια απλή γυναίκα του χωριού με ανεξάντλητη όμως ψυχική δύναμη και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς: τη Μαρουσώ Φαρούπου, η οποία έλεγε στα παιδιά παραμύθια, τους έφτιαχνε παιχνίδια, τους μάθαινε λέξεις, τραγούδια, έθιμα και συνταγές, τους έφτιαχνε γλειφιτζούρια και άλλα γλυκά, ζωγράφιζε και κατασκεύαζε σκηνικά, έραβε φορεσιές. Ήταν ο λαϊκός πολιτισμός των δικών της παιδικών χρόνων, μέσα από τον οποίο απελευθέρωνε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των σημερινών παιδιών.

Αποτελώντας έναν φόρο τιμής στην πολύπλευρη πολιτιστική, εκπαιδευτική και ανθρωπιστική δράση της, το βιβλίο αυτό έχει ως θέμα τα παιχνίδια ως αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής ζωής στη νησιωτική κοινότητα της Αντιπάρου στο δεύτερο μισό του 20ού αι. Το παιχνίδι περιγράφεται και μελετάται όχι ως νοσταλγική ανάμνηση ή μουσειακό έκθεμα, αλλά ως βιωμένη, δυναμική και πολλαπλά λειτουργική διαδικασία συνδεδεμένη με τους κοινωνικούς χώρους ανάπτυξής της, την παιδική ηλικία, τη σχέση γονιών-παιδιών και τις παρέες των συνομηλίκων. Επιπλέον η παρούσα έκδοση συνιστά μια πολύτιμη μαρτυρία για το τι σημαίνει να είσαι παιδί και παίζοντας να αναδημιουργείς ελεύθερα τον κόσμο, μια παγκόσμια συνθήκη, πέρα από τόπους και σύνορα.