ΑΝΑΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΕΝΟΥ

Είκοσι πέντε χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση της Παιδαγωγικής του Καταπιεζόμενου, του κλασικού βιβλίου που έχει χαιρετιστεί από πολλούς ως ο κανόνας της ριζοσπαστικής εκπαιδευτικής παιδαγωγικής, ο Freire ξεκίνησε να επανεξετάσει αυτό το κείμενο, για να αποκαλύψει το νόημά του, για να περιγράψει τη διαδικασία γραφής του. Στην Παιδαγωγική της Ελπίδας, ο Freire ολοκληρώνει αυτό το έργο με ειλικρίνεια και έντονο αυτοστοχασμό, αναδεικνύοντας ξανά την αντίληψή του για μια διαλογική και αντιεξουσιαστική πρακτική της εκπαίδευσης.

Για τον Freire, η συγγραφή της Παιδαγωγικής της Ελπίδας ήταν «μια περιπέτεια στην αποκάλυψη», μια ευκαιρία να ξαναζήσει και να αναβιώσει τη διαδικασία και τα ταξίδια που κατηύθυναν την ανάπτυξη της παιδαγωγικής του σκέψης. Χρησιμοποιώντας μια εξομολογητική φωνή στο πρώτο ενικό πρόσωπο, τα λόγια του Freire αντικατοπτρίζουν τόσο την προσωπική όσο και την πολιτική του αντίληψη για μια εκπαίδευση που δεν μπορεί, ή μάλλον, δεν πρέπει να είναι πολιτικά ουδέτερη. Αυτό το βιβλίο είναι κάτι περισσότερο από μια «περιπέτεια στην αποκάλυψη», καθώς ο Freire χρησιμοποιεί αυτό

το βιβλίο ως ευκαιρία για να προσφέρει μια οξυδερκή αξιολόγηση της ελπίδας ως ζωτικού παιδαγωγικού εργαλείου. Στην ουσία, η Παιδαγωγική της Ελπίδας επιχειρεί, όπως λέει ο Freire, να μας βοηθήσει να ελπίζουμε με κριτική διάθεση. Η ελπίδα μας βοηθά να «καταλάβουμε την ανθρώπινη ύπαρξη και τον αγώνα που χρειάζεται για να τη βελτιώσουμε...».