Η παγκοσμιοποίηση είναι το ιστορικό όριο ύπαρξης του καπιταλισμού. Η διαιώνισή του επαυξάνει την αδυναμία του να διαχειριστεί τα προβλήματα που ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιουργεί σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές έκφρασης του ανθρώπου. Η σύγχρονη παραλλαγή του παρακολουθείται από το σύνδρομο του παράλογου και της καταστροφικότητας. Κοινωνιολογικά και ανθρωπολογικά η υπέρβασή του συναρτάται με την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού...

Η αποτυχία της σταλινικής παραλλαγής του μαρξιστικού - λενινιστικού μοντέλου σοσιαλισμού καθιστά απαραίτητη την επεξεργασία ενός θεωρητικού πλαισίου αναφοράς για την ανάπτυξη οικονομικά και πολιτικά λειτουργικών προγραμμάτων σοσιαλιστικού μετασχηματισμού για κάθε χώρα ή και ομάδας χωρών -με γνώμονα ότι στην εποχή μας κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά παρά μόνο με αναφορά στην παγκοσμιοποίηση.

Το παρόν πόνημα επιχειρεί να ανταποκριθεί σ' αυτή την πρόκληση. Η διαλεκτική της συγκρουσιακής σχέσης Εργασίας και Κεφαλαίου του Μαρξ αποτελεί τον λογικό πυρήνα αυτής της προσπάθειας.