Ένα σατυρικό εγκώμιο στην αντρική ανωριμότητα. Ουσιαστικά μια έμμεση παραδοχή της γυναικείας υπεροχής. Ο αφηγητής, ένας τριανταπεντάχρονος εργένης, κάνει τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής του. Με χιούμορ και αυτοσαρκασμό προσπαθεί να εξιχνιάσει τους λόγους που δεν κατάφερε να στεριώσει σε καμία σχέση. Όλα όσα έχει κάνει του φαίνονται σωστά. Όλα όσα έκαναν οι γυναίκες με τις οποίες σχετίστηκε είναι ή άστοχα ή ακατανόητα. Αλλά από τη στιγμή που αρχίζει να ψάχνεται, πέφτει διαρκώς σε τραγελαφικές αντιφάσεις. Κι όταν προσφεύγει στους φίλους και στις φίλες του, μήπως τον διαφωτίσουν, οι πρώτοι τον μπερδεύουν ακόμα περισσότερο και οι άλλες μοιάζουν να έχουν συνωμοτήσει μεταξύ τους με σκοπό να ενοχοποιήσουν, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά συλλήβδην το αντρικό φύλο. Και το ερώτημα επανέρχεται αμείλικτο: άραγε υπάρχει ζωή μετά τη σχέση.