Σε μια πόλη εχθρική και αφιλόξενη μια γυναίκα οχυρώνεται πίσω από τη μοναξιά της για να επιβιώσει. Μοναδικό της όνειρο να επιστρέψει κάποια μέρα στη φωτεινή γη της ουτοπίας της Το κτήμα του παππού είναι κατηφορικό. Στα χαμηλά μαζεύονται νερά και σχηματίζουν μια ρηχή λιμνούλα που μόλις χωράει το πέλμα. Μια άνοιξη που ζεματούσε ο ήλιος, πέρασα κάτω απ’ τον ξύλινο φράχτη για να εξερευνήσω τα μυστικά της. Θυμάμαι ακόμη την αύρα της αιωνιότητας καθώς περπατούσα για πρώτη φορά ελεύθερη. Κάθε βήμα ιερό, κάθε σπιθαμή γης κι ένα παρθένο βασίλειο. Στην επιφάνεια του νερού γυρίνοι είχαν βγει περίπατο, γιόρταζαν γιατί κανείς τους δεν θα γινόταν πρίγκιπας ποτέ. Όπου κι αν κοίταξα φως κι ο ορίζοντας άπειρος κι ανέπαφος απ’ τα σημάδια που αφήνουν πίσω οι ανθρώπινες γενιές. Έφτασε ο καιρός. Πρέπει να φύγω.