Τα κείμενα του ανά χείρας βιβλίου έχουν σημαδέψει τη ζωή μου ως ψυχαναλυτή σε καιρούς μάλλον χαλεπούς. Για σαράντα χρόνια κρατούσα καθημερινά το ψυχαναλυτικό μου ημερολόγιο και κάθε φορά που συμμετείχα σε ημερίδες ή σε συνέδρια έγραφα ξανά, για να παρουσιάσω, αποσπάσματά του. Γι αυτό έχουν έναν ιδιαίτερο τόνο κι έτσι εξηγούνται οι συχνές επαναλήψεις. Είναι κυρίως αποτέλεσμα συγκυριών αλλά και μείγμα ενός αδιάλειπτου διαλόγου μεταξύ φαινομενολογίας των θεραπειών και θεωρητικών αναζητήσεων. Συνομιλώ ελεύθερα με τον Φρόυντ, τον Φρέγκε ή τον Μως, τον Φερέντσι, τον Γουίνικοτ ή τον Σερλς, τον Νίκολα Aμπρααμ ή τη Μαρία Τορόκ, τον Μπενβενίστε ή τον Ώστιν. Καθώς επίσης με τον Λακάν, φυσικά.

Αντιμέτωπος με περιπτώσεις ολοένα πιο δύσκολες, προσπάθησα να προσδιορίσω τι κάνει μια θεραπευτική πρακτική, όσο ιδιαίτερη κι αν είναι, να παραμένει ψυχανάλυση ακόμη και στις στιγμές ενός λεκτικού "squiggle". Το να είμαστε σαφείς ως προς αυτό δίνει μια ασφάλεια στον χώρο που δουλεύουμε, του οποίου τα όρια, διαφορετικά, θα ήταν θολά. Για μένα, ο πυρήνας είναι η αντίληψη και η θεώρηση των μεταβιβάσεων. Όποια και αν υπήρξε η πρακτική μου, θεωρώ πως παρέμεινα ανένδοτα ψυχαναλυτής, ακόμη και την ημέρα όπου, σε μια συνεδρία σε αντικριστή θέση, έκλεισα τα αυτιά μου, αναφωνώντας: "Φτάνει πια! Αρκετά!"