Η Αλίκη δεν είναι ένα βιβλίο για παιδιά. Η Χώρα των Θαυμάτων (ή του Παραδόξου) στην ουσία είναι η χώρα που βασιλεύει το nonsense. Όρος αμετάφραστος στα ελληνικά, όπου η πλησιέστερη απόδοση θα μπορούσε να είναι: το παράλογο ή το παρανοϊκό. Η Αλίκη είναι ένα βιβλίο περί παιδιών, και μάλιστα κοριτσιών άνηβων κατά προτίμηση. «Αγαπώ όλα τα παιδιά, εκτός από τ’ αγόρια» γράφει σ’ ένα του γράμμα ο συγγραφέας. Ίσως γι’ αυτό μεταμορφώνει ένα αρσενικό μωρό σε γουρουνάκι στο έκτο κεφάλαιο του βιβλίου.

Επιστρατεύοντας την ιδιότητά του ως μαθηματικού και το ταλέντο του ως παραμυθά, ο L. Carroll αποδύεται σε μια επιχείρηση γοητείας με σκοπό να θέλξει την κάθε μικρή Αλίκη. Το παραμύθι του παραβιάζει συστηματικά την καθιερωμένη λογική των ενηλίκων πλησιάζοντας και φλερτάροντας με τον άλογο τρόπο που πολλές φορές τα μικρά παιδιά σκέφτονται και αντιδρούν. Χρησιμοποιεί την αλληγορία, τις γνώσεις του της επιστήμης αντεστραμμένες και πασπαλισμένες με άφθονο χιούμορ. Το κεφάλαιο «Τσάι των τρελών» είναι μια πραγματεία πάνω στην έννοια του Χρόνου. Γραμμένη από έναν φανατικό παιδόφιλο, εάν ο όρος αυτός δεν είχε πάρει την αρνητική σημασία που η κοινωνία τού έχει προσδώσει, η Αλίκη παράλληλα με διανοητικό παιχνίδι είναι μαζί κι ένα κείμενο που το διαπερνά μια αισθησιακή αύρα. Σημασία έχει ότι η μικρή Αλίκη, μαζί κι ο αναγνώστης, έχει συνηθίσει στο να της συμβαίνουν μόνο πράγματα ασυνήθιστα, που αφαιρούν τη ρουτίνα της ζωής και δίνουν στα γεγονότα νόημα. Θα έλεγα, μοιάζει με οδηγία ζωής τόσο για τους ήρωες όσο και για τον αναγνώστη.
Από τον πρόλογο του Μένη Κουμανταρέα