Το κοριτσάκι ασάλευτο στεκόταν. Αγέλαστο, ανέκφραστο, ατσαλάκωτο σαν πορσελάνινη κούκλα. Αλλά κι εκείνη εκεί η γυναίκα, η Αγγελική, έτσι, απολύτως αξιοπρεπής επιδίωξε να παραμείνει. Με κάθε τίμημα. Διότι οι κούκλες δεν κλαίνε.

Μονάχα η Αριάδνη κατόρθωσε κάποια στιγμή, με πολύ κόπο και φόβο, να λιώσουν οι κόμποι κι οι πάγοι στην καθηλωμένη στο χώρο και στον χρόνο μικρή καρδιά. Για ν' ακουστεί το τραγούδι της κούκλας καθαρό, λυγμικό. Διότι ο έρωτας καρμπόν τους είναι και απ' εκείνες παίρνει το μέγα δάνειο. Ως η μέγιστη ψευδαίσθηση μέσα στις ψευδαισθήσεις.