...Και πού θα βρισκα πια τούτο το δέντρο, με το δυνατό φιλόξενο κλώνο, όπου αποξεχνιόμασταν μεγάλε, να συζητάμε με τις ώρες, οτιδήποτε μας απασχολούσε, μας βασάνιζε, μας γεννούσε ερωτήματα ή μας χαροποιούσε κι έτσι δενόμασταν σφιχτά σφιχτά ο ένας με τον άλλο. Έτρεξα να σε συναντήσω, όταν με άφησε η μάνα μας. Εσύ μονάχα θα με βοηθούσες να βρω το κουράγιο να φύγω, δίχως να βάλω τα κλάματα μπροστά σε όλους.

"Αντες, πάμε στο δεντρό μας", μου ψιθύρισες στ αυτί μόλις σου είπα τα καθέκαστα. "Ντουζουντίζεις τουτονά, κοπέλι μου; Επαέ, καθίζομε σαν τσι κοράκους. Κατές, μωρέ, ήντα λοής είν το καρτέρι ντων; Αβγορίζουσι τον κάμπο και γυρεύουσι την τροφή ντων. Παράπονο δεν έχουν. Μπλιο βολεμένοι ετούτοινέ από τσ απατούς μας! Όντες πεινούν βρίσκουνε και χορταίνουν. Ελόγου μας όμως, από το κλωνί ετούτονά, ταγίζομε το πνέμα. ... Γροίκα εδά το σχέδιό μου. Εγώ, μαθές, γυμνάζομαι κι είμαι εκειά κοντά να την πετύχω ετούτηνά την αυτοσυγκέντρωση. Τοτενέ, θα μερώσω έναν κόρακα και θα τον διατάξω να μαθαίνει τα μαντάτα σου από τσ άλλους τσι κοράκους, εκειά που θα σαι -ήντα αυτοί είναι παντού- θα μαι κι εγώ σιμά σου να σ ακλουθώ. Αμε δα και μη σκιάζεσαι!"

Τώρα σε πίστεψα δεν σε πίστεψα, πάντως με βόλευε, σου το θύμισα στ αυτί όταν σ αγκάλιασα να σ αποχαιρετήσω και το πήρα μαζί μου. Με τον καιρό το συνήθισα και καθόλου δεν μ απασχολούσε η αληθοφάνειά του. Βρέθηκα πολλές φορές σε δύσκολη θέση, ακόμα και στου χάρου τα δόντια και τότε στρεφόμουν στα δέντρα, να πάρω δύναμη ν αντέξω. Σ ευχαριστώ, αδέλφι!